امشب که سرگرم دور زدن کانال ها و تماشای تلویزیون بودم صحنه ای توجهم را جلب کرد؛ ده پانزده دختر جوان همراه پنج شش پسر، همخوانی می کردند، صدای تلویزیون را زیاد کردم، ... ذکر علی بر لب ما ... یک همچین چیزی می خواندند.
آیا واقعا آن دختر خانم ها فکر می کنند که در حال انجام یک عمل صالح و خیر هستند؟ نمی خواهم سجاده آب بکشم، فقط می گویم خودمان را پشت مذهب پنهان نکنیم، اگر می خواهیم کاری انجام دهیم، انجام دهیم، دیگر به دینمان وصله پینه اش نکنیم.
سوگمندانه فکر می کنم در جامعه امروز بیشتر پوسته دین است که مهم است و کمتر کسی اصل دین و حقیقت آن را تبیین می کند، نسل قدیم و پدران ما بیشتر عمرشان را پای منبرهای سنتی گذرانده اند و تصور می کنند که فرزندانشان هم به اندازه آنها دین را می شناسند، جلوه های متنوع دنیای امروز از بیرون و ضعف آگاهی و شناخت دین از درون جوان امروز را بیشتر از جوان های دیروز تحت فشار قرار می دهد و کمتر کسی است که در خلوت خود بنشیند، دو دوتا چارتا کند و دنبال حقیقت دین راه بیفتد.
یگانه راه حل این مشکل توسل و تلاش جدی در راه شناخت دین است، شناختی که از هوای نفس خالی باشد، شناختی که بتوان به آن تکیه کرد و روز قیامت در پیشگاه خداوند بدان احتجاج کرد، این شناخت بدون تلاش و توسل به اولیاء الهی به دست نمی آید.
